Duurzaamheid is verantwoordelijkheid nemen

Het belangrijkste kenmerk van bedrijven die groene alternatieven aanbieden is niet zo zeer duurzaamheid als wel verantwoordelijkheid. Duurzaamheid is slechts een gevolg van je verantwoordelijkheid nemen en niet een doel op zich. De verantwoordelijkheid begint en eindigt niet bij de grondstof maar loopt door in de productie en de distributie en begint opnieuw bij de end of life van het product, échte circulariteit.

De aankomende Europese wetswijziging wat betreft single-use plastics brengt heel wat teweeg. Decennia lang kon de plastic industrie ongestoord haar gang gaan en produceerde ieder jaar nog hogere volumes zonder zich te bekommeren over wat er met al dat plastic gebeurde na gebruik.

Het resultaat is desastreus, onze planeet is letterlijk verzopen in het plastic, van grote stukken tot aan microbeads overal kom je plastic afval tegen, in onze bodem, in ons water, in ons voedsel en zelfs in onze eigen lichamen.

Geconfronteerd met deze grootschalige vervuiling, is de retoriek van de plastic industrie stuitend. Het ligt toch zeker niet aan hen, het ligt aan ons; aan het volk. Het is onze consumptiedrang die de plastic soep veroorzaakt en niet de plastic industrie zelf, deze is slechts faciliterend. Een sterk staaltje verantwoordelijkheid afschuiven.

In de afgelopen jaren verschijnen er ook steeds vaker onderzoeken en artikelen over de circulariteit van plastic. Mits op de juiste wijze gerecycled, zou plastic stukken duurzamer zijn dan alle groene alternatieven bij elkaar. Deze groene initiatieven zijn, zo lees je dan, nog funester voor ons milieu dan plastic. Nog funester hoor ik u denken? Jazeker geld maakt onbeschaamd, ik las een artikel waarin een plastic producent doodleuk aangaf vooral vooruit te willen kijken. Ja dat is lekker makkelijk als je nul verantwoordelijkheid voelt voor je eerdere daden.

Het draait in de meeste artikelen en onderzoeken over het groene alternatief om het broeikaseffect. Onze planeet zou echter nooit of te nimmer te maken hebben gehad met een dergelijk effect als wij niet zo veel fossiele brandstoffen uit de grond hadden gehaald. De verbranding daarvan, de zogenaamde lange koolstofcyclus, zorgt voor de huidige disbalans. Maar dit daargelaten, praten over circulariteit is een gotspe als je de eerdere troep niet eerst netjes opruimt.

Ook de prijs van het groene alternatief wordt veelvuldig onderuit gehaald, het zou veel duurder zijn dan plastic. Hier wordt echter een rekenfout gemaakt, de prijs van het groene alternatief betreft een “true price” zonder verborgen kosten voor de samenleving achteraf. Groene ondernemers zijn immers verantwoordelijke ondernemers. Als we de kosten van de wereldwijde plastic vervuiling en de schoonmaak- en reparatiekosten daarvan zouden omslaan op de plastic prijs zou het snel gedaan zijn met het onnodig gebruik van plastic.

Alle zogenaamd duurzame initiatieven van de plastic industrie en al haar aanverwante bedrijven daarom ten spijt zo lang de plastic productie blijft stijgen en daarmee de verontreiniging, is het gebruik van plastic het minst duurzame dat men kan doen. Zo lang de plastic industrie haar verantwoordelijkheid niet neemt wat betreft het opruimen van de vervuiling, is zij niet aan de beurt om mee te praten over impact, duurzaamheid en circulariteit.